Sprawdzian Z Angielskieg Końcówki S I Es

Zapamiętałem z podstawówki pewien gorący majowy dzień. Siedziałem w ławce, czując narastający stres. Przede mną leżał sprawdzian z angielskiego, a konkretnie zadanie, które spędzało mi sen z powiek – końcówki -s i -es. Nauczycielka, pani Anna Nowak, ze spokojem rozdała kartki. Moja ręka lekko drżała, gdy chwytałem za długopis. W głowie miałem mętlik. Czy po „watch” pisze się „watches”, czy „watchs”? A co z „box”? Czy to będzie „boxes”? Czułem, że wszystkie moje wiedza ulatuje jak dym. Obok siedziała moja koleżanka, Kasia, która z uśmiechem na twarzy zapełniała kolejne linijki. Jej pewność siebie tylko potęgowała moje zaniepokojenie. W końcu, po długich minutach męki, jakoś to napisałem. Odpowiedź, którą pani Nowak później pochwaliła, brzmiała: „He watches television. She opens the box. They play boxes”. To było wtedy jak odkrycie Ameryki! To proste zadanie, które wydawało mi się tak trudne, stało się symbolem walki z drobnymi, ale kluczowymi elementami języka.

Ta historia, choć może wydawać się trywialna, doskonale ilustruje wyzwania, przed jakimi stajemy podczas nauki języka obcego. Sprawdzian z angielskiego, a zwłaszcza testy skupiające się na tak specyficznych zagadnieniach jak końcówki -s i -es w trzeciej osobie liczby pojedynczej czasu present simple, to dla wielu uczniów prawdziwa próba cierpliwości i spostrzegawczości. Te małe litery, często niedoceniane, mają ogromne znaczenie dla poprawności gramatycznej i zrozumienia wypowiedzi. Właśnie dlatego tak ważne jest, aby poświęcić im odpowiednią uwagę. Pani Anna Nowak, nasza surowa, ale sprawiedliwa polonistka, która prowadziła również zajęcia z angielskiego, zawsze powtarzała: „Detale czynią całość. Little things matter the most.” Ten cytat, choć nie bezpośrednio związany z angielskim, doskonale oddawał ducha jej metody nauczania. Skupiała się na podstawach, na budowaniu solidnych fundamentów, od których zależała przyszła płynność i poprawność naszych wypowiedzi.

Nauka języka to proces, w którym każdy element ma swoje znaczenie. Nie możemy lekceważyć nawet najdrobniejszych reguł, bo to one tworzą spójną i zrozumiałą całość. Końcówki -s i -es w trzeciej osobie liczby pojedynczej czasu present simple to klasyczny przykład czegoś, co na początku może wydawać się skomplikowane, ale po zrozumieniu logiki staje się naturalne. Zastanówmy się, dlaczego tak jest. Czas present simple służy nam do opisywania czynności powtarzalnych, rutynowych, faktów, czy stanów. Kiedy mówimy o sobie, o „ja” (I), „ty” (you), „my” (we), „oni/one” (they), czasownik pozostaje w swojej podstawowej formie: I speak English. You play football. We go to school. They read books. Ale gdy przenosimy naszą uwagę na „on” (he), „ona” (she) lub „to” (it) – czyli na trzecią osobę liczby pojedynczej – gramatyka angielskiego wymaga od nas dodania pewnej „końcówki” do czasownika.

Najczęściej jest to po prostu dodanie -s. Stąd: He speaks English. She plays football. It rains often. Wydaje się proste, prawda? Ale diabeł, jak zawsze, tkwi w szczegółach. Niektóre czasowniki mają pewne „specjalne” zakończenia, które sprawiają, że samo dodanie -s nie brzmi zbyt dobrze lub jest po prostu niepoprawne gramatycznie. W takich przypadkach z pomocą przychodzi końcówka -es. Kiedy ją stosujemy? Przede wszystkim, gdy czasownik kończy się na spółgłoski takie jak -s, -sh, -ch, -x, -o. Dlaczego? Żeby uniknąć zlewania się dźwięków i ułatwić wymowę. Spójrzmy na przykłady, które tak często pojawiają się na sprawdzianach z angielskiego:

Czasowniki kończące się na -s, -sh, -ch, -x, -o:

• watch -> he watches (on ogląda) – słychać wyraźne „esz”
• go -> she goes (ona idzie) – dodanie -es ułatwia wymowę
• kiss -> he kisses (on całuje) – dla płynności
• brush -> she brushes (ona szczotkuje)
• fix -> he fixes (on naprawia)
• do -> she does (ona robi)

A co z czasownikami kończącymi się na -y? Tutaj mamy do czynienia z ciekawą zasadą. Jeśli przed -y stoi spółgłoska, zamieniamy -y na -ies. Jeśli natomiast przed -y stoi samogłoska (a, e, i, o, u), dodajemy po prostu -s. To kolejny ważny punkt, który często pojawia się na sprawdzianach z angielskiego i budzi wątpliwości. Weźmy pod lupę:

Czasowniki kończące się na -y:

• study -> he studies (on uczy się) – bo przed y jest spółgłoska d
• cry -> she cries (ona płacze) – bo przed y jest spółgłoska r
• play -> he plays (on gra) – bo przed y jest samogłoska a
• enjoy -> she enjoys (ona cieszy się) – bo przed y jest samogłoska o

Te zasady, chociaż na pierwszy rzut oka mogą wydawać się skomplikowane, po kilku próbach stają się intuicyjne. Kluczem jest powtarzanie i stosowanie ich w praktyce. Pamiętajmy, że nauka języka to nie tylko zapamiętywanie reguł, ale przede wszystkim ich używanie. To trochę jak z jazdą na rowerze – najpierw uczymy się teorii, a potem ćwiczymy, aż stanie się to naturalne. Pani Anna Nowak często powtarzała nam jeszcze jedną rzecz: „Nie bójcie się błędów. Błędy są najlepszym nauczycielem.” To właśnie te potknięcia, te niepoprawne formy, które później korygujemy, cementują naszą wiedzę.

Ta opowieść o gorącym dniu i trudnym sprawdzianie to metafora naszej drogi edukacyjnej. Niezależnie od przedmiotu, zawsze pojawiają się momenty zwątpienia, chwile, gdy czujemy się przytłoczeni ilością informacji. Ale właśnie w takich momentach kształtuje się nasz charakter. Uczymy się cierpliwości, wytrwałości i wiary we własne siły. To lekcja, którą wyniosłem z tamtego dnia i którą przekazuję dalej. Każdy sprawdzian z angielskiego, każdy test, każda trudność gramatyczna to szansa na rozwój. To okazja, aby stać się lepszym, bardziej świadomym uczniem. Pamiętajmy, że sukces nie przychodzi sam, ale jest wynikiem systematycznej pracy i nieustannego dążenia do celu. Nawet te drobne, niepozorne końcówki -s i -es, mogą stać się dowodem naszej determinacji i logicznego myślenia, gdy tylko zrozumiemy ich cel i zastosowanie. Warto pamiętać, że każdy, nawet najtrudniejszy sprawdzian z angielskiego, jest tylko etapem na drodze do opanowania tego pięknego języka.