Walerian Borowczyk Venus On The Half Shell

Kiedy myślimy o sztuce, często wyobrażamy sobie obrazy, rzeźby, muzykę. Ale sztuka to także filmy, które potrafią poruszyć nasze serca, otworzyć umysły i skłonić do refleksji. Dzisiaj chcemy porozmawiać o jednym z takich filmów – „Wenus w futrze” w reżyserii Waleriana Borowczyka. Może nazwa brzmi tajemniczo, ale kryje w sobie lekcje, które są niezwykle cenne dla nas, studentów, w naszej codziennej podróży przez wiedzę i rozwój.

Film, bazując na powieści Leopolda von Sacher-Masocha, przedstawia historię mężczyzny, który pragnie być zdominowany przez kobietę. Brzmi to jak opowieść z innego świata, prawda? Ale jeśli spojrzymy głębiej, możemy dostrzec uniwersalne tematy, które dotyczą nas wszystkich. Przede wszystkim, film pokazuje, jak skomplikowane bywają relacje międzyludzkie. To nie tylko proste relacje typu „kto rządzi, a kto jest posłuszny”. To gra psychologiczna, to odkrywanie swoich pragnień, lęków i potrzeby akceptacji.

Jako studenci, każdego dnia uczymy się o świecie i o sobie nawzajem. Spotykamy ludzi o różnych poglądach, z różnymi doświadczeniami. Zrozumienie złożoności ludzkiej natury, która jest tak pięknie ukazana w filmie Borowczyka, jest kluczowe. Pokazuje nam, że nie wszystko jest czarno-białe. Istnieje wiele odcieni szarości, wiele motywacji, które kierują naszymi działaniami. Ucząc się tego, stajemy się bardziej empatyczni, bardziej otwarci na innych, co jest nieocenione w pracy grupowej, dyskusjach, a także w życiu po studiach.

Kolejnym ważnym aspektem, który możemy wyciągnąć z „Wenus w futrze”, jest kwestia pragnień i ich realizowania. Postać grana przez Pauline Adam – Wanda – jest kobietą, która wie, czego chce, i odważnie dąży do celu. Czy nie jest to coś, do czego wszyscy dążymy? Jako studenci mamy cele: zdać egzaminy, napisać dobrą pracę, zdobyć nową wiedzę. Czasem napotykamy przeszkody, wątpliwości. Film Borowczyka może nas zainspirować do odwagi w realizacji własnych marzeń i ambicji. Nie bójmy się tego, czego pragniemy, ani tego, kim jesteśmy. Jak pisze sam Sacher-Masoch w swojej książce, poszukiwanie własnej ścieżki, nawet tej niekonwencjonalnej, jest częścią bycia człowiekiem.

Warto też zwrócić uwagę na to, jak film bawi się konwencjami. Walerian Borowczyk, znany ze swojego artystycznego podejścia, nie boi się łamać schematów. W dzisiejszym świecie, gdzie wszystko wydaje się być narzucone z góry – programy nauczania, oczekiwania – to właśnie takie dzieła przypominają nam o potrzebie kreatywnego myślenia. Myślenie poza schematami, kwestionowanie status quo, szukanie własnych rozwiązań – to cechy, które wyróżniają najlepszych studentów i innowatorów. Borowczyk pokazuje, że sztuka, podobnie jak nauka, powinna być polem do eksperymentów i odkryć.

Często w procesie nauki napotykamy na materiały, które mogą wydawać się trudne, kontrowersyjne lub po prostu nieintuicyjne. „Wenus w futrze”, ze swoją tematyką, może być jednym z takich przypadków. Ale właśnie te trudniejsze tematy często prowadzą do najgłębszych przemyśleń. Jak pisze Michel Foucault, intelektualista, który zajmował się kwestiami władzy i dyskursu, ważne jest, aby nie unikać tego, co niepokojące, ale stawiać mu czoła. Analizując takie dzieła, rozwijamy swoje zdolności krytycznego myślenia, uczymy się analizować, interpretować i formułować własne opinie. To jest istota edukacji – nie tylko przyswajanie faktów, ale uczenie się myślenia.

Film jest również doskonałym przykładem tego, jak można wykorzystać sztukę do badania ludzkiej psychiki. Borowczyk wykorzystuje obraz, dźwięk, tempo narracji, aby stworzyć atmosferę, która prowokuje widza do zastanowienia. Podobnie my, podczas nauki, powinniśmy korzystać z różnych narzędzi i metod. Czy to czytanie książek, oglądanie filmów dokumentalnych, uczestnictwo w warsztatach, czy dyskusje z innymi – każdy sposób poszerza nasze horyzonty. „Wenus w futrze” pokazuje nam, że sztuka może być narzędziem do samopoznania i zrozumienia świata w sposób, który nie jest możliwy za pomocą suchych teorii.

Pamiętajmy, że jako studenci mamy niezwykłą szansę na odkrywanie. Każdy dzień to nowe wyzwanie, nowa możliwość nauki. Dzieła takie jak „Wenus w futrze” przypominają nam, że wiedza nie jest tylko zbiorem informacji, ale podróżą, która często prowadzi przez tereny nieznane i skomplikowane. Odważmy się spojrzeć na świat sztuki, na świat ludzkich relacji, na świat własnych pragnień z otwartym umysłem. Tak jak bohaterka filmu, znajdźmy siłę, by kształtować własną rzeczywistość i realizować swoje cele.

Film ten może nas również nauczyć o sile narracji. Sposób, w jaki historia jest opowiedziana, jakie elementy są podkreślone, a jakie pominięte, ma ogromny wpływ na nasze postrzeganie. W codziennym uczeniu się, w naszych prezentacjach, w pisaniu esejów, to również my jesteśmy narratorami. Ucząc się od mistrzów, takich jak Walerian Borowczyk, możemy doskonalić nasze własne umiejętności opowiadania historii, przekazywania wiedzy w sposób angażujący i inspirujący innych. Zdolność do tworzenia przekonujących narracji jest cennym zasobem w każdym zawodzie.

Na koniec, nie bójmy się kontrowersji. Sztuka często prowokuje, zmusza do myślenia, czasem nawet do dyskomfortu. Ale to właśnie w tym dyskomforcie często rodzą się najcenniejsze spostrzeżenia. „Wenus w futrze”, choć może budzić różne emocje, jest przykładem dzieła, które nie pozostawia widza obojętnym. Jako studenci, jesteśmy zachęcani do krytycznego podejścia do informacji, do analizowania różnych punktów widzenia. To samo dotyczy sztuki. Niech ta podróż przez film Borowczyka będzie dla nas inspiracją do dalszego odkrywania, uczenia się i rozwijania siebie.